niedziela, 5 czerwca 2011

MISJA "MALINA"


POMÓŻMY MALINIE

Tym razem piszę do was ja, Magdalena, starsza siostra Maliny. Malinka pakuje się przed podróżą do Hampshire. Zostawiła otwartego bloga, więc pomyślałam, że skorzystam z okazji i napiszę do was z prośbą o pomoc
Wszyscy kochamy Malinę, chcielibyśmy żeby się wyleczyła i była zupełnie zdrowa. Lekarze twierdzą, że tak się nie stanie i jedyne, co mogą zrobić, to dać jej więcej czasu. To jej nie satysfakcjonuje i dlatego chce spróbować alternatywnych metod leczenia. Te inne metody, których nie pokrywa fundusz zdrowia NHS, dają jej większe szanse na uporanie się z chorobą. Dzięki nim może pokonać raka. Właściwie to na pewno jej się to uda, potrzebuje tylko naszej pomocy.  
Pierwszą metodą, na jaką się zdecydowała, jest terapią witaminą C. Na początek oznacza to trzy tygodnie infuzji. Każdy dzień kosztuje £450, więc za pierwsze trzy tygodnie będzie musiała zapłacić £6750 ($11000 / 32345 PLN). Malina chciałaby także zakupić Generator Rife’a, który kosztuje $5000. Kolejny poważny wydatek to Terapia Gersona, o ile będzie ją na nią stać. Jest to niezwykle efektywna terapia w walce z rakiem piersi i Malina bardzo w nią wierzy. Jej koszt to $5500 tygodniowo, a konieczne będzie prowadzenie jej przez co najmniej 2-3 tygodnie (potem będzie musiała kontynuować ją w domu przez 2 lata). Do przeprowadzenia terapii niezbędne jest zakupienie specjalistycznego sprzętu (za prawie £2000) i opłacenie przelotów do Stanów. (Istnieje prawdopodobieństwo, że koszta uda się zredukować, ponieważ moja koleżanka z Niemiec, Andrea, wynalazła klinikę w Niemczech, która prowadzi podobną terapię – wielkie dzięki, Andrea). Do tego wszystkiego Malina sporo wydaje na suplementy itd.

Jak sami widzicie, potrzeba na to wszystko bardzo dużo pieniędzy! Malina nie może teraz wrócić do pracy, jej priorytetem jest pełnoetatowe leczenie się. Jeśli możecie, wesprzyjcie ją finansowo.
Pieniądze można wpłacać w następujący sposób:


Przelew:
Malina on a Mission
Sort Sode 30-96-68
Nr konta  25881568
BIC: LOYDGB21082
IBAN: GB52LOYD30966825881568

Myślę, że te dane wystarczą, zarówno do przelewów z Wielkiej Brytanii jak zagranicy.  

PayPal:
Możecie wysyłać pieniądze PayPalem:  malinabob@tiscali.co.uk

Albo czekiem brytyjskich banków:
Malina Bowman
41 Hawke Rd
Helston
TR13 8DL
UK

Dziękuję wam z całego serca,

Magdalena

Pozytywna


Mam wrażenie, że to jakiś przedziwny, chory żart. Przecież za chwilę zadzwoni lekarz i powie, że jestem zdrowa! Co ja w ogóle sobie myślałam – jaki rak wątroby? Bez przesady, przecież nawet nie czuję się źle!

No tak, mam guzka w piersi i jak się dłużej na tym zastanowić, to miewam tępe bóle wątroby, ale nie jest to coś, co miałoby jakikolwiek wpływ na moje życie. Fizycznie czuję się dobrze. Wszystkie wyniki badań (w tym wydolności wątroby) mam absolutnie w normie.

Czuję się dobrze, ale muszę przyznać, że spanikowałam, kiedy się dowiedziałam. Jak zwykle najgorsze są noce. Ale dziś czuję się o wiele lepiej. Bo dobrze czuję się z tym, że coś robię (mam na myśli terapię witaminą C, którą rozpocznę za tydzień, co oznacza coś więcej niż tylko oczekiwanie na chemioterapię). Jestem przekonana, że sytuacja nie wygląda aż tak źle, jak malują ją lekarze. Nie jest tak zupełnie najgorzej, ponieważ stwarzam sobie dodatkowe szanse, próbując także innych rzeczy. To musi zadziałać. Wszyscy wiemy, że IV stadium nie oznacza nic dobrego, ale niektórzy ludzie z tego wychodzą, a ja postanowiłam być jedną z tych osób.

W tzw. międzyczasie udało nam się spędzić uroczy dzień na plaży. Podobnie było w czwartek, w 10. rocznicę naszego ślubu. Był to dzień pełen łez, ale jeszcze bardziej był przepełniony miłością.

sobota, 4 czerwca 2011

Plan leczenia

Mój onkolog twierdzi, że wciąż istnieją rozwiązania, które mogą mi pomóc. Największe szanse na kontrolowanie choroby daje dalsza chemioterapia. Byłaby to inna chemioterapia niż poprzednia, więc istnieje prawdopodobieństwo, że zadziała. Problem w tym, że nie jest refundowana przez NHS, a nas na nią na pewno nie stać. Szpital zwróci się o dotacje na moje leczenie, ale jeśli odpowiedź będzie odmowna, wtedy dostanę inny rodzaj chemioterapii (która już nie będzie tak dobra).

Gdybym odmówiła przyjęcia chemii, wtedy zaoferują mi lek o nazwie Zoladex, który hamuje produkcję estrogenu. Ponieważ mój nowotwór żywi się estrogenami, to powinno zadziałać. Piszę „powinno”, bo lekarze nie są  pewni czy w moim przypadku będzie równie efektywny, ponieważ mój nowotwór, mimo, że hormonozależny, wcale się tak nie zachowuje. Jest zupełnie nieprzewidywalny. Większość raków żywiących się estrogenami, zwalcza się lekiem o nazwie Tamoxifen. Cóż, biorę go od prawie roku i najwyraźniej na mnie nie działa, skoro nowotwór nie tylko odnowił się w piersi, ale mam także przerzuty na wątrobę. 

Teraz czekamy na wieści w sprawie dofinansowania (wszystko wyjaśni się za 3 tygodnie). Zdaję sobie sprawę z tego, że ścigam się z czasem. Chcę wykorzystać te trzy tygodnie wspomagając leczenie, nie chcę tylko czekać i pozwalać chorobie się rozwijać.
Ufam mojemu lekarzowi i wiem, że robi wszystko co w jego mocy. Ale lekarze nie wiedzą wszystkiego. To prawda, są świetni w tym co robią, mają styczność z wieloma przypadkami, ratują życie i, co ważne, lekarstwa, które przypisują, są wcześniej testowane na bardzo dużej grupie ludzi. Jednak lekarze wiedzą tylko tyle, ile wiedzą i zawsze trzymają się tego, czego zostali nauczeni i co mogą przekazać pacjentowi. Razem z Bobem zrobiliśmy porządny research i wiemy, że jest wiele rzeczy, które możemy zrobić i które mogłoby mi pomóc. Jest dużo osób, które wyleczyły się z IV stadium raka (mój rak to oczywiście IV stadium) i mimo, że kuracje alternatywne traktowane są anegdotycznie, nie znaczy, że nie istnieją.

Nie mam nic do stracenia (no, może poza naszymi oszczędnościami), więc mogę spróbować. Mam trzy tygodnie do rozpoczęcia chemioterapii i zamierzam spędzić ten czas w Hampshire, gdzie znajduje się klinika onkologiczna, która przeprowadzą kurację zastrzykami z witaminą C. Módlcie się, żeby mi to pomogło.

Dziękuję


Dziękuję wam bardzo za wszystkie wiadomości, kartki, maile i telefony. Naprawdę bardzo to doceniam. Jeśli komuś nie odpisałam, nie miejcie mi tego za złe. Uwielbiam dostawać od was wiadomości, ale nie przepadam za opowiadaniem wszystkim o raku. Staram się zebrać myśli, co zabiera sporo energii, ale staram się również prowadzić w miarę normalne życie. Przez ostatnie kilka dni mieliśmy tu piękną pogodę i pomimo tego wszystkiego co się dzieje, codziennie gdzieś wychodzimy i dobrze się bawimy.

Prawdziwy rollercoaster

Aż trudno uwierzyć jak bardzo twoje życie może się zmienić w ciągu jednego miesiąca. Ten rok (aż do początku maja) był doskonały. Byłam zdrowa i miałam się dobrze. Urządziliśmy sobie trzy wypady zagranicę, gdzie chłonęliśmy słońce, za którym tak tęskniliśmy. W Polsce odwiedziliśmy moją rodzinę, której nie widziałam 2 lata. Wszyscy byli zachwyceni, widząc mnie zdrową i szczęśliwą, bo wiem, że w zeszłym roku bardzo się o mnie martwili.  
Kilka dni po powrocie z Polski przypadkowo wyczułam u siebie nowego guzka i od razu wiedziałam, że to rak. Parę tygodni później pogodziłam się z myślą, że stracę pierś, a operacja została wyznaczona na 2 czerwca – dzień w którym przypada 10 rocznica naszego ślubu! Wtedy myślałam, że to najgorsze co mogło mi się przytrafić.

Ale nie spodziewałam się, że na dzień przed operacją zostanę poinformowana, że nie ma sensu jej przeprowadzać, ponieważ są przerzuty na wątrobę. O wynikach dowiedziałam się przez telefon. Zazwyczaj takich informacji nie udzielają  telefonicznie, ale biorąc pod uwagę okoliczności oraz to, że szykowałam się na operację dzień później, tak właśnie się stało. Byłam absolutnie załamana. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam Boba jadącego na rowerze z pracy. Wybiegłam z domu i przekazałam mu te okropne wieści.

Zaproszono nas na wizytę w szpitalu, żebyśmy mogli porozmawiać z moim chirurgiem, który chętnie został po godzinach, żeby odpowiedzieć na moje pytania. Odbyliśmy z nim bardzo trudną rozmowę.

Lekarze twierdzą, że ten nowotwór jest nieuleczalny.

W piątek rozmawialiśmy z moim onkologiem, który także nie dał mi zbyt wielkich nadziei. Mimo wszystko poprosiłam go, żeby nie mówił nic o procentach. Nie chcę się tym przejmować. Nie chcę wiedzieć ile czasu mi dają. Ale dobrze wiesz, że jesteś w głębokiej dupie, kiedy mówią ci rzeczy w rodzaju: „cuda się zdarzają” albo „może to ty będziesz jedną z tych osób, którym się udaje” albo, co jest jeszcze gorsze, „skup się na robieniu tego, co kochasz i tym jak chcesz, żeby cię zapamiętano”.

Rozumiem to, że nie wolno im kłamać, ale ciężko było tego słuchać. Jestem też zła z tego powodu, że nie zrobili mi badania rok temu, kiedy pierwszy raz skarżyłam się na wątrobę. Jestem wściekła, że moja rodzina musi przez to przechodzić. Sama dorastałam bez mamy i przeraża mnie myśl, że mój własny syn może podzielić mój los. Nienawidzę tego, co ten rak robi mojej wspaniałej rodzinie.